Οι επιστήμονες σε όλον τον κόσμο, ανακαλύπτουν σιγά σιγά, πως τα φυτοφάρμακα και άλλα τοξικά χημικά απόβλητα που μολύνουν τα ύδατα (ποτάμια, λίμνες, θάλασσα) γίνονται ο κινητήριος μοχλός για να αναβιώσουν κάποιες παλιές ασθένειες και να δημιουργηθούν κάποιες καινούργιες, καθώς αποδυναμώνουν το ανοσοποιητικό σύστημα των θαλάσσιων ζώων. Και όσο μεγαλώνει η μόλυνση στις παράκτιες περιοχές τόσο το πρόβλημα με τις ασθένειες στην θαλάσσια ζωή γίνεται όλο και πιο σοβαρό.
Πολλοί πιστεύουν πως οι μολυσματικές ασθένεις σταματούν εκεί που η ξηρά με την θάλασσα συναντιώνται. Ομως οι μελέτες δείχνουν το αντίθετο. Οι ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ξηρά και θάλασσα, και ο ωκεανός παρέχει πολλές δυνατότητες στους ιούς και τα βακτήρια να αναπτυχθούν.
Ορίστε μερικά παραδείγματα που μας δείχνουν πόσο η μόλυνση επιρρεάζει την θαλάσσια ζωή:
Πριν λίγα χρόνια ξεβράστηκαν νεκρές θαλάσσιες ενυδρίδες στην Santa Cruz στην Καλιφόρνια, με κατακίτρινα μάτια και χείλη, και με το ήπαρ κατεστραμένο. Οι επιστήμονες μετά από πολλές εξετάσεις, και αφού απέκλησαν όλες τις άλλες περιπτώσεις, κατέληξαν στο εξής φοβερό συμπέρασμα:
Οι ενυδρίδες είχαν μολυνθεί από μια άσχημη τοξίνη, την μικροκύστη η οποία παράγεται από κυανοβακτήρια ή από μπλε-πράσινη άλγη. Αυτές οι τοξίνες βρίσκονται στα απόβλητα και τα φυτοφάρμακα που ρίχνουν οι άνθρωποι στις λίμνες και τα ποτάμια, και προκαλούν στην άλγη "υπεράθνιση".
Οι μελέτες έδειξαν επίσης πως αυτή η τοξική άλγη μπορεί να ζήσει για πολλά χρόνια μέσα στα οστρακοειδή, τα οποία είναι η βασική τροφή των ενυδρίδων.
Την ίδια μόλυνση μπορούν να πάθουν και οι άνθρωποι καθώς τα οστρακοειδή αποτελούν βασικό μεζέ και των ανθρώπων επίσης.
Μια άλλη ανακάλυψη σχετικά με τις ενυδρίδες, ήταν πως πολλές πάσχουν από τοξοπλασμάτωση. Εχουν μολυνθεί δηλαδή από ένα παράσιτο, το τοξόπλασμα το οποίο βρίσκεται μέσα στα περιττώματα της γάτας.
Αρχικά ακούγεται εντελώς απίθανο τα περιττώματα της γάτας να βρεθούν μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό και να μολύνουν τις ενυδρίδες, όμως τελικά ο ανθρώπινος παράγοντας το έχει κάνει πολύ πιθανό.
Οι μελετητές παρατήρησαν πως οι ενυδρίδες που ζουν κοντά στις εκβολές των ποταμών, εχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να προσβληθούν από τοξόπλασμα, καθώς σε εκείνα τα νερά ξεβράζονται όλα τα όμβρια ύδατα των πόλεων, και εκεί καταλήγουν όλα τα νερά της βροχής που ξεπλένουν τις αυλές των σπιτιών, το γρασίδι του πάρκου κλπ. Κάπως έτσι μεταφέρεται και το τοξόπλασμα μέσα στον ωκεανό. Το τοξόπλασμα μολύνει και πάλι τα οστρακοειδή, και μέσω αυτών μολύνονται τελικά και οι ενυδρίδες.
Εδώ και μια δεκαετία, μελετητές στην Φλόριντα, μελετούν την υγεία ενός μεγάλου κοπαδιού 280 δελφινιών που ζουν στα ανοιχτά των ακτών της Φλόριντα, και η πρόγνωση για την υγεία τους είναι ανησυχητική.
Πολλά από τα υπό μελέτη δελφίνια είναι άρρωστα, και νοσούν από καινούργιες ή αναβιωμένες ασθένειες οι οποίες ενεργοποιούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα, κυρίως την μόλυνση. Πολλά θαλάσσια σημεία της περιοχής είναι μολυσμένα με υδράργυρο. Αυτό το τοξικό μέταλλο βρέθηκε μέσα στα δελφίνια σε ποσότητες 20 φορές μεγαλύτερες από όσο είναι το επιτρεπτό όριο μέσα στην ανθρώπινη τροφή. Αυτή η έκθεση των δελφινιών στον υδράργυρο συνδέεται με την εμφάνιση θηλωμάτων και έρπη στα δελφίνια τα τελευταία χρόνια. Πρόσφατα, μια ακόμα σπάνια μυκητίαση που λέγεται λοβομύκωση, και εμφανίζεται μόνο στους ανθρώπους και τα δελφίνια, έχει φτάσει σε επίπεδα επιδημίας στα δελφίνια της Φλόριντα.
Πιο βόρεια στην Αμερική, στην Georgia, οι ερευνητές βρήκαν παρόμοια ευρήματα και στα αποικίες των δελφινιών που ζουν εκεί. Παρατήρησαν υπερβολική συγκέντρωση χημικών μέσα στον οργανισμό των δελφινιών που ζουν κοντά σε μια πολύ μολυσμένη περιοχή, εξαιτίας ενός προϋπάρχοντος εργοστάσιου πλαστικών που λειτουργούσε εκεί παλιότερα.
Τα συγκεκριμμένα λείμματα μπορούν να παραμείνουν ενεργά στο περιβάλλον για δεκαετίες, και αυτά έχουν προκαλέσει στο 26 % του πλυθυσμού των δελφινιών, αναιμία και χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα.
Τα διάφορα Σωματεία Προστασίας Θαλάσσιων Θηλαστικών στην Αμερική, έχουν ξοδέψει μέχρι στιγμής εκατομμύρια δολλάρια σε ανάλογες έρευνες, όμως τώρα πια επικεντρώνονται στις μολύνσεις που θεωρούν πιο τοξικές και θανατηφόρες. Ετσι ώστε να μπορούν να εμβολιάζουν τα θηλαστικά, πριν προλάβουν οι ιοί και τα βακτήρια να εξαπλωθούν και να δημιουργήσουν επιδημίες.
Το 2011, μια υψηλά παθογενής γρίππη των πτηνών μόλυνε τις φώκιες που ζούσαν στα λιμάνια της Νέας Αγγλίας. Ο ιός της γρίππης που προκάλεσε πολλούς θανάτους ανάμεσα στις φώκιες, μεταλλάχτηκε σε έναν άλλο ιό που μόλυνε πλέον τα θηλαστικά, και υπήρχε μεγάλη ανησυχία πως η μόλυνση μπορεί να καταλήξει και στους ανθρώπους.
Πολλοί πιστεύουν πως οι μολυσματικές ασθένεις σταματούν εκεί που η ξηρά με την θάλασσα συναντιώνται. Ομως οι μελέτες δείχνουν το αντίθετο. Οι ασθένειες δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ξηρά και θάλασσα, και ο ωκεανός παρέχει πολλές δυνατότητες στους ιούς και τα βακτήρια να αναπτυχθούν.
Ορίστε μερικά παραδείγματα που μας δείχνουν πόσο η μόλυνση επιρρεάζει την θαλάσσια ζωή:
Πριν λίγα χρόνια ξεβράστηκαν νεκρές θαλάσσιες ενυδρίδες στην Santa Cruz στην Καλιφόρνια, με κατακίτρινα μάτια και χείλη, και με το ήπαρ κατεστραμένο. Οι επιστήμονες μετά από πολλές εξετάσεις, και αφού απέκλησαν όλες τις άλλες περιπτώσεις, κατέληξαν στο εξής φοβερό συμπέρασμα: Οι ενυδρίδες είχαν μολυνθεί από μια άσχημη τοξίνη, την μικροκύστη η οποία παράγεται από κυανοβακτήρια ή από μπλε-πράσινη άλγη. Αυτές οι τοξίνες βρίσκονται στα απόβλητα και τα φυτοφάρμακα που ρίχνουν οι άνθρωποι στις λίμνες και τα ποτάμια, και προκαλούν στην άλγη "υπεράθνιση".
Οι μελέτες έδειξαν επίσης πως αυτή η τοξική άλγη μπορεί να ζήσει για πολλά χρόνια μέσα στα οστρακοειδή, τα οποία είναι η βασική τροφή των ενυδρίδων.
Την ίδια μόλυνση μπορούν να πάθουν και οι άνθρωποι καθώς τα οστρακοειδή αποτελούν βασικό μεζέ και των ανθρώπων επίσης.
Μια άλλη ανακάλυψη σχετικά με τις ενυδρίδες, ήταν πως πολλές πάσχουν από τοξοπλασμάτωση. Εχουν μολυνθεί δηλαδή από ένα παράσιτο, το τοξόπλασμα το οποίο βρίσκεται μέσα στα περιττώματα της γάτας. Αρχικά ακούγεται εντελώς απίθανο τα περιττώματα της γάτας να βρεθούν μέσα στον Ειρηνικό ωκεανό και να μολύνουν τις ενυδρίδες, όμως τελικά ο ανθρώπινος παράγοντας το έχει κάνει πολύ πιθανό.
Οι μελετητές παρατήρησαν πως οι ενυδρίδες που ζουν κοντά στις εκβολές των ποταμών, εχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να προσβληθούν από τοξόπλασμα, καθώς σε εκείνα τα νερά ξεβράζονται όλα τα όμβρια ύδατα των πόλεων, και εκεί καταλήγουν όλα τα νερά της βροχής που ξεπλένουν τις αυλές των σπιτιών, το γρασίδι του πάρκου κλπ. Κάπως έτσι μεταφέρεται και το τοξόπλασμα μέσα στον ωκεανό. Το τοξόπλασμα μολύνει και πάλι τα οστρακοειδή, και μέσω αυτών μολύνονται τελικά και οι ενυδρίδες.
Εδώ και μια δεκαετία, μελετητές στην Φλόριντα, μελετούν την υγεία ενός μεγάλου κοπαδιού 280 δελφινιών που ζουν στα ανοιχτά των ακτών της Φλόριντα, και η πρόγνωση για την υγεία τους είναι ανησυχητική.Πολλά από τα υπό μελέτη δελφίνια είναι άρρωστα, και νοσούν από καινούργιες ή αναβιωμένες ασθένειες οι οποίες ενεργοποιούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα, κυρίως την μόλυνση. Πολλά θαλάσσια σημεία της περιοχής είναι μολυσμένα με υδράργυρο. Αυτό το τοξικό μέταλλο βρέθηκε μέσα στα δελφίνια σε ποσότητες 20 φορές μεγαλύτερες από όσο είναι το επιτρεπτό όριο μέσα στην ανθρώπινη τροφή. Αυτή η έκθεση των δελφινιών στον υδράργυρο συνδέεται με την εμφάνιση θηλωμάτων και έρπη στα δελφίνια τα τελευταία χρόνια. Πρόσφατα, μια ακόμα σπάνια μυκητίαση που λέγεται λοβομύκωση, και εμφανίζεται μόνο στους ανθρώπους και τα δελφίνια, έχει φτάσει σε επίπεδα επιδημίας στα δελφίνια της Φλόριντα.
Πιο βόρεια στην Αμερική, στην Georgia, οι ερευνητές βρήκαν παρόμοια ευρήματα και στα αποικίες των δελφινιών που ζουν εκεί. Παρατήρησαν υπερβολική συγκέντρωση χημικών μέσα στον οργανισμό των δελφινιών που ζουν κοντά σε μια πολύ μολυσμένη περιοχή, εξαιτίας ενός προϋπάρχοντος εργοστάσιου πλαστικών που λειτουργούσε εκεί παλιότερα.Τα συγκεκριμμένα λείμματα μπορούν να παραμείνουν ενεργά στο περιβάλλον για δεκαετίες, και αυτά έχουν προκαλέσει στο 26 % του πλυθυσμού των δελφινιών, αναιμία και χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα.
Τα διάφορα Σωματεία Προστασίας Θαλάσσιων Θηλαστικών στην Αμερική, έχουν ξοδέψει μέχρι στιγμής εκατομμύρια δολλάρια σε ανάλογες έρευνες, όμως τώρα πια επικεντρώνονται στις μολύνσεις που θεωρούν πιο τοξικές και θανατηφόρες. Ετσι ώστε να μπορούν να εμβολιάζουν τα θηλαστικά, πριν προλάβουν οι ιοί και τα βακτήρια να εξαπλωθούν και να δημιουργήσουν επιδημίες.
"Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να περιορίσουμε την παράκτια μόλυνση" λένε οι ειδικοί. "Ενας πολύ σημαντικός είναι πως αν αυτές οι ασθένειες αναπτυχθούν στον ωκεανό, θα μολύνουν σταδιακά και τους ανθρώπους."
Για παράδειγμα, ένας ιός μπορεί να μεταλλαχθεί μέσα στο θαλάσσιο θηλαστικό, να μεταπηδήσει στους ανθρώπους και με την σειρά του να ξαναμεταλλαχθεί σε κάτι πολύ πιο δυνατό. Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα, αλλά οι επιστήμονες λένε πως είμαστε πολύ κοντά στο να συμβεί. Το 2011, μια υψηλά παθογενής γρίππη των πτηνών μόλυνε τις φώκιες που ζούσαν στα λιμάνια της Νέας Αγγλίας. Ο ιός της γρίππης που προκάλεσε πολλούς θανάτους ανάμεσα στις φώκιες, μεταλλάχτηκε σε έναν άλλο ιό που μόλυνε πλέον τα θηλαστικά, και υπήρχε μεγάλη ανησυχία πως η μόλυνση μπορεί να καταλήξει και στους ανθρώπους.
Άλλωστε τα τρία τέταρτα όλων των νέων μολυσματικών ασθενειών που προσβάλλουν τους ανθρώπους είναι ζωονοσογόνες, προέρχονται δηλαδή από τα ζώα, και η συχνότητά τους όλο και αυξάνεται.
"Καταλήγοντας", λένε οι ειδικοί, "είναι προς το συμφέρον όλων μας να ερευνήσουμε όλα τα προβλήματα υγείας που μπορεί να έχει η άγρια ζωή, καθώς αυτά ενδεχομένως μπορούν να επιρρεάσουν και την δική μας ευζωία."
πηγή: nationalgeographic.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου