Η διάσωση του μικρούλη Baim!

γράφει η  Trishna Gurung, υπεύθυνη προγράμματος της WWF

Με έναν μαγικό τρόπο, εκείνη την νύχτα που ο "μικρούλης του δάσους" διεσώθη και δόθηκε στην WWF για να τον φροντίσει, αυτό ο μικροσκοπικός κοκκινοτρίχης ουρακοτάγκος κατάφερε να χωθεί μέσα στην καρδιά μου!
Συνάντησα τον Baim (τον ονομάσαμε έτσι από μια διασημότητα της Ινδονησίας) μέσα στην καρδιά του τροπικού δάσους του Βόρνεο. 
Ο Baim βρισκόταν μέσα σε ένα χαρτόκουτο σκεπασμένος με εφημερίδες, και έκλαιγε αναζητώντας την μαμά του. Ήταν τρομοκρατημένος μακριά της, και βρισκόταν περικυκλωμένος από άγνωστα πλάσματα, πολύ μακριά από το σπίτι του. Την στιγμή που μου άγγιξε το χέρι με τα δαχτυλάκια του, κλειδώθηκαν οι ματιές μας για πάντα!

Αυτό το μωρό, θα έπρεπε κανονικά να κρατά το χέρι της μαμάς του, γνωρίζοντας πως αυτή θα βρίσκεται δίπλα του να το φροντίζει και να το προσέχει. Θα έπρεπε να περάσει τα επόμενα χρόνια δίπλα της, ώστε να του μάθει πως θα βρίσκει τροφή, πως θα φτιάξει την φωλιά του, πως θα συμπεριφέρεται με τους ομοίους του. Ο παιδότοπος του θα έπρεπε να είναι οι κορυφές των δέντρων, μέχρι να ενηλικιωθεί.

Αντί γι' αυτό όμως, ερχόταν αντιμέτωπος με ένα μέλλον που θα τον απομάκρυνε από το σπίτι του και θα τον έβαζε ακόμα πιο βαθιά μέσα στον κόσμο των ανθρώπων.

Ο δρόμος για την διάσωση

Δύο άντρες που κυνηγούσαν βατράχια μέσα στο δάσος, άκουσαν τα δυνατά κλάματα του Baim. Τον βρήκαν στο χώμα και περίμεναν για 4 ώρες να εμφανιστεί η μαμά του για να τον πάρει. Γνωρίζοντας πως καμία μαμά ουρακοτάγκος δεν θα άφηνε ποτέ εσκεμμένα το μωρό της μόνο για τόσο μεγάλο διάστημα, κατάλαβαν πως προφανώς η μαμά είχε σκοτωθεί από λαθροθήρες, και έτσι πήραν το μωρό ουρακοτάγκο στο κατάλυμα τους. 

Οι άντρες θα μπορούσαν να είχαν πουλήσει τον Baim στο παράνομο εμπόριο εξωτικών ζώων, όμως αντί γι' αυτό προτίμησαν να τον παραδώσουν στο Εθνικό Πάρκο της χώρας, οι οποίοι με την σειρά τους ειδοποίησαν τους υπεύθυνους της WWF. Μετά από συνάντηση με τους υπεύθυνους του πάρκου, αποφασίστηκε η WWF να αναλάβει την φροντίδα του Baim, ο οποίος θα μεταφερόταν στις τοπικές εγκαταστάσεις της οργάνωσης. Εκεί θα ζούσε σε ένα κέντρο αποκατάστασης και επανένταξης.

Για περισσότερες από 5 ώρες βρισκόμασταν μέσα σε ένα αυτοκίνητο το οποίο χοροπηδούσε από τις λακούβες και τις πέτρες του δρόμου μέχρι να φτάσουμε στην κοντινή πόλη, και όλη αυτή την ώρα ο Baim είχε κλείσει σφιχτά τα μάτια και μου κρατούσε σφιχτά το χέρι δίπλα στο μάγουλό του. Εκείνο το πρώτο βράδυ, ο μικρούλης ήταν απαρηγόρητος. Δεν μπορούσε να βρει ησυχία μέσα στην κούνια που του είχαν φτιάξει πρόχειρα οι άνθρωποι της οργάνωσης στα γραφεία μας, και στο μόνο μέρος που αισθανόταν ασφαλής ήταν η αγκαλιά μου. Τελικά, και οι δύο κοιμηθήκαμε εξουθενωμένοι, αγκαλιά ξαπλωμένοι στο πάτωμα των γραφείων μας.

Την επόμενη μέρα έπρεπε να τον αποχαιρετίσω, και αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο. Ντράπηκα που έβαλα τα κλάματα μπροστά σε όλο το προσωπικό της οργάνωσης, αλλά καθώς κρατούσα τον Baim αγκαλιά για τελευταία φορά πριν φύγω με το αεροπλάνο για το σπίτι μου στην Αμερική, του ψιθύρισα στο αυτί πως θα προσευχόμουν γι' αυτόν έτσι ώστε κάποια μέρα να γυρίσει και εκείνος πίσω στο δικό του σπίτι.

Τώρα πια ο Baim ζει παρέα με περισσότερους από 12 άλλους ουρακοτάγκους στο Διεθνές Κέντρο Διάσωσης Ουρακοτάγκων στο Ketapang. Εκεί θα μεγαλώσει, και όταν ενηλικιωθεί, όπως και οι υπόλοιποι ουρακοτάνγκοι, θα τον περιμένει η επιστροφή στο σπίτι του.

Διασφαλίζοντας το μέλλον για τους ουρακοτάγκους

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη πρόοδος στην προστασία των ουρακοτάγκων και στις κατοικίες τους. Το 2007 οι κυβερνήσεις της Ινδονησίας της Μαλαισίας και του Μπρουνέι, υπέγραψαν μια ιστορική συμφωνία για την σωτηρία της Καρδιάς του Βόρνεο. η WWF συνεργάζεται στενά με αυτές τις κυβερνήσεις έτσι ώστε να προστατευτούν καλύτερα τα 85.000 τετραγωνικά μίλια που αποτελούν το τροπικό δάσος του Βόρνεο.

Ο πρόεδρος της Ινδονησίας Yudhoyono, κατά την διάρκεια αυτής της συμφωνίας το 2007, επισήμανε πως έχει ξεκινήσει μια εθνική στρατηγική για την προστασία των ουρακοτάκγων με σκοπό όπως είπε χαρακτηριστικά, μέχρι το 2015, όλοι οι ουρακοτάγκοι που ζουν ακόμα σε κέντρα περίθαλψης και επανένταξης, να έχουν επιστρέψει στο φυσικό τους περιβάλλον.
Αυτό που μένει να κάνουμε, είναι να μετατρέψουμε τις καλές προθέσεις σε πράξεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε στον μικρό Baim, πως στο μέλλον θα υπάρχει ένα μέρος το οποίο θα μπορεί να αποκαλεί "σπίτι".

πηγή: worldwildlife.org