Μετά από 100 χρόνια, εμφανίστηκαν ξανά μωρά χελωνάκια στα νησιά Γκαλαπάγκος!

Η υπογεννητικότητα, η επίθεση από άλλα είδη του ζωικού βασιλείου και οι σοβαρές απώλειες από το κυνήγι φαλαινών και το ψάρεμα, είναι οι βασικότερες αιτίες για τις οποίες εδώ και δεκαετίες δεν γεννιόντουσαν μωρά χελωνάκια στα νησιά Γκαλαπάγκος.
Το είδος κόντευε να εξαφανιστεί, και είχε καταφέρει να διατηρηθεί μέχρι τώρα στην περιοχή από την μεγάλη προσπάθεια των ανθρώπων, οι οποίοι μεγάλωναν τα μωρά χελωνάκια σε συνθήκες αιχμαλωσίας αλλά και προστασίας, έως ότου να μεγαλώσουν αρκετά και να μην κινδυνεύουν να γίνουν τροφή των τεράστιων αρουραίων και των άλλων μεγάλων ζώων της περιοχής. Τότε τα επανατοποθετούσαν στα νησιά, ως ενήλικα ζώα πλέον.

Φέτος όμως, μετά από 100 χρόνια, εμφανίστηκαν και πάλι φυσιολογικά γεννημένα μωρά χελωνάκια στα νησιά. Αυτό είναι καταπληκτικό, καθώς σημαίνει πως το οικοσύστημα, το οποίο από τον 17ο αιώνα έχει χτυπηθεί σχεδόν ανεπανόρθωτα, κατάφερε να ξαναλειτουργήσει σχεδόν φυσιολογικά.

Οι αρουραίοι είναι η μεγαλύτερη απειλή για τα μωρά χελωνάκια, από την εποχή που κατά λάθος εισήχθησαν στα νησιά Γκαλαπάγκος, από τα καράβια που σταματούσαν εκεί και μετέφεραν πάνω τους τους αρουραίους. Οι αρουραίοι καταστρέφουν τις φωλιές και τρώνε τα αυγά και τα νεογνά πολλών ειδών του νησιού, την μεγαλύτερη καταστροφή όμως επέφεραν στον πληθυσμό των χελωνών.



Ευτυχώς όμως, μετά από μεγάλες προσπάθειες των ντόπιων, τα νησιά Γκαλαπάγκος κατάφεραν να εξαφανίσουν τους αρουραίους το 2012, και από τότε η περιοχή έχει χαρακτηριστεί rat-free. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας είναι πλέον ορατά, αφού τα πρώτα μωρά χελωνάκια έκαναν την εμφάνιση τους στα νησιά.

Το 1959 ο αριθμών των χελωνών στα νησιά ήταν μόλις 150, ενώ τώρα ζουν ήδη πάνω από 500 χελώνες στην περιοχή. Αν και χρειάζεται ακόμα αρκετή δουλειά για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του είδους, σίγουρα τα αποτελέσματα των προσπαθειών των ντόπιων είναι ενθαρρυντικά και ελπιδοφόρα για το μέλλον.